کوچه های انتظار

جناب علي بن مهزيار فرمود: بيست بار با قصد اين كه شايد به خدمت حضرت صاحب الامر (ع ) برسم ، به حج مشرف شدم ، اما در هـيـچ كـدام از سفرها موفق نشدم . تا آن كه شبي در رختخواب خودخوابيده بودم ، ناگاه صدايي شنيدم كه كسي مي گفت : اي پسر مهزيار، امسال به حج برو كه امام خود را خواهي ديد. شادان از خواب بيدار شدم و بقيه شب را به عبادت سپري كردم . صـبـحـگاهان ، چند نفر رفيق راه پيدا كردم ، و به اتفاق ايشان مهياي سفر شدم و پس ازچندي به قـصـد حـج براه افتاديم . در مسير خود وارد كوفه شديم . جستجوي زيادي براي يافتن گمشده ام نـمـودم ، امـا خـبـري نـشـد، لذا با جمع دوستان به عزم انجام حج خارج شديم و خود را به مدينه رسـانـديـم . چـنـد روزي در مدينه بوديم . باز من از حال صاحب الزمان (ع ) جويا شدم ، ولي مانند گـذشـتـه ، خـبـري نيافتم و چشمم به جمال آن بزرگوار منور نگرديد. مغموم و محزون شدم و تـرسـيـدم كـه آرزوي ديـدار آن حـضـرت بـه دلم بماند. با همين حال به سوي مكه خارج شده و جستجوي بسياري كردم ، اماآن جا هم اثري به دست نيامد. حج و عمره ام را ظرف يك هفته انجام دادم و تمام اوقات در پي ديدن مولايم بودم . روزي مـتـفـكـرانـه در مسجد نشسته بودم . ناگاه در كعبه گشوده شد. مردي لاغر كه با دوبرد (لباسي است ) محرم بود، خارج گرديد و نشست . دل من با ديدن او آرام شد. به نزدش رفتم . ايشان براي احترام من ، برخاست . مرتبه ديگر او را در طواف ديدم . گفت : اهل كجايي ؟ گفتم : اهل عراق . گفت : كدام عراق ((26)) ؟ گفتم : اهواز. گفت : ابن خصيب را مي شناسي ؟ گفتم : آري . گـفـت : خدا او را رحمت كند، چقدر شبهايش را به تهجد و عبادت مي گذرانيد وعطايش زياد و اشك چشم او فراوان بود. بعد گفت : ابن مهزيار را مي شناسي ؟ گفتم :آري ، ابن مهزيار منم . گفت : حياك اللّه بالسلام يا اباالحسن (خداي تعالي تو را حفظ كند). سپس با من مصافحه و معانقه نمود و فرمود: يا اباالحسن ، كجاست آن امانتي كه ميان تو و حضرت ابومحمد (امام حسن عسكري (ع )) بود؟ گفتم : موجود است و دست به جيب خود برده ، انگشتري كه بر آن دو نام مقدس محمد و علي (ع ) نـقش شده بود، بيرون آوردم . همين كه آن را خواند، آن قدر گريه كرد كه لباس احرامش از اشك,تشرّف علي بن مهزيار اهوازي ...ادامه مطلب